De bodem was eruit,
maar ik kan me niet herinneren
dat ik het ook maar een moment koud heb gehad.
Het zal wel warm zijn geweest ...
Zo'n dikke huid heb ik namelijk niet.
Ooit gehad.

Maar het gaat hier meer
om de levens en ervaringen,
de verhalen van mensen
zoals je die daar toen tegenkwam,
in hun stem resoneerden.
Zij nu in mij .......
De diepgaande rimpels door hun leven
in schaduw en zon, alle weer en wind
in gelooide gezichten achtergelaten.

Ooit waren dit
'gemeenplaatsen'
maar dat zijn ze - allang - niet meer.
Met deze mensen verdween hun
'dialect' en 'klederdracht'.
Alsof we nu geen 'dracht' dragen
met 't-shirt' en 'spijkerbroek'
sedert die oorlog van 'veertig vijfenveertig':
maar dan globaal in stee van locaal .......

Karakter koppen dus. Vaak rustig en vriendelijk.
Het zangerige geluid van hun spraak.
Aasters ... Midslands ... Westers ...
Nog herkenbaar in woord en klank.

Dialect is vaak
zoveel Welluidender en Meestentijds
Veel Zeggender dan het Nederlands
dat we 'algemeen beschaafd' plegen te noemen,
waarin klank en kleur verschoten zijn.
Verstoven als het zand
waaruit Ter Schelling ooit
voornamelijk bestond.

Tot men ergens in de jaren twintig dertig
op het idee kwam om dennebomen te planten
met een nat turfje erbij,
stond er op Terschelling geen naaldbos.
Hooguit loof en ooft bomen.

Voordat iemand op het idee kwam om helm te planten
op het duin grenzend aan zee
was er geen blijvend 'duin' te bekennen.
Ze wandelden met het getij.

Voordat, even verder terug in de geschiedenis
monniken een 'stuifdijk' hadden aangelegd
- met de schop, echt monniken werk -
waren Terschelling en de Boschplaat gescheiden werelden.
Waarbij de Boschplaat beperkt en lastig te bereiken was.
Je moest 'wadlopen'. Gesteld dat dat kon.